Kasteel Hachen werd rond 1000 gebouwd en was eerst eigendom van graaf Ezzo. In 1060 kreeg Otto von Northeim het kasteel van zijn vrouw gravin Richenza, uit de familie Ezzo. Twintig jaar later schonk Otto's zoon graaf Kuno von Beichlingen het kasteel in 1080 aan de aartsbisschop van Keulen. Deze schonk het kasteel als leengoed aan de graven van Dassel. In 1232 verkochten de graven van Dassel het kasteel aan de graven van Arnsberg. Toen de Grafschaft in 1368 werd verkocht, kwam het eigendom weer in handen van het aartsbisdom Keulen.
Rond 1371 was kasteel Hachen de zetel van de weduwe van de laatste gravin van Arnsberg, Anna. Later gaf ze echter de voorkeur aan kasteel Wildshausen bij Arnsberg. Het belang van het kasteel nam af vanaf de 15e eeuw. Het kasteel kwam in het bezit van de heren von Wrede, Ketteler, von Thülen, von Ledebur en von Fürstenberg. Pas in 1839 werd het kasteel eigendom van de gemeente Hachen. Het oorlogsmonument naast de kasteelruïne werd op 3 augustus 1924 ingehuldigd.
De bouwgeschiedenis van het kasteel is nog niet voldoende onderzocht. Sommige tekeningen uit de 18e en 19e eeuw tonen het nog steeds als een torenhoge ruïne. Slechts enkele documenten over bouwwerkzaamheden - bijvoorbeeld uit de 15e eeuw - zijn bewaard gebleven.
Het Westfaalse Bureau voor Monumentenzorg deed voor het eerst onderzoek naar de geschiedenis van het gebouw in 1923 en vervolgens van 1978 tot 1980. Er werd een hoofdburcht van 40 x 60 meter blootgelegd. Onder de hoofdburcht lag een voorburcht op een plateau. De bedreigde noordkant werd beschermd door een 2 meter dikke schildmuur. Daarachter stond een ronde toren (mogelijk de donjon) met een diameter van 8 meter. De toren werd later vervangen door een trapeziumvormig gebouw met dikke muren. Er werden verschillende andere gebouwen aan toegevoegd.
Het is vandaag de dag nog steeds de moeite waard om naar de kasteelruïne te klimmen, omdat het uitzicht vanaf daar over Hachen echt prachtig is.
